2 Pronunciation

2 Wymowa

Samogłoski norweskie

Alfabet norweski zawiera dziewięć samogłosek:

A, E, I, O, U, Y, Æ, Ø, Å

Wszystkie samogłoski mogą być długie lub krótkie. W poniższych przykładach dwukropek
< : > oznacza samogłoskę długą, a jego brak – krótką.

Samogłoska jest z reguły krótka, jeżeli następują po niej co najmniej dwie spółgłoski:

< takk > /'tɑk/ dziękuję
< legge > /'lege/ położyć

W pozostałych przypadkach samogłoska jest zazwyczaj długa:

< ta > /'tɑː/ wziąć
< tak > /'tɑːk/ dach
< lege > /'leːge/ lekarz

Oprócz tego, że samogłoski różnią się długością, mogą one reprezentować inne samogłoski:

1) W wielu wyrazach krótkie norweskie < o > wymawia się jak < å > (czyli nie jak polskie u, lecz jak polskie o):

< komme > /'kome/ przyjść
< jobbe > /'jobe/ pracować

2) Krótkie < u > może być wymawiane jak < o > (czyli nie jak niemieckie ü, lecz jak polskie u):

< nummer > /'numer/ numer

3) W wielu wyrazach z < e > + r, zarówno krótkie, jak i długie < e > wymawia się
jak < æ >:

< terminal > /tærmi'nɑːl/ terminal
< er > /'æːr/ jest, są
< her > /'hæːr/ tutaj

4) W jednym z bardzo ważnych wyrazów < e > wymawia się jak < i >:

< de > /'diː/ oni

Porównanie samogłosek norweskich i polskich

Norweska
litera
Polskagłoska 
a Zbliżone do polskiego < a > w «mapa»
e Jak polskie < e > w «sen»
i Zbliżone do polskiego < i > w «igła»
o Jak polskie < u, ó > w «buk, wór»
u Zbliżone do niemieckiego < ü >
y Głoska pomiędzy polskim < y > oraz < i >, wymawiana z zaokrągleniem warg
æ
Głoska pomiędzy polskim < a > oraz < e >
ø Głoska pomiędzy polskim < o > oraz < e > lub jak niemieckie < ö >
å Jak polskie < o > w «rok»